ایکیگای

بخشی از کتاب ایکیگای :

«تصور کنید که در حال اسکی کردن روی یکی از پیست‌های موردعلاقه‌تان هستید. ذره‌های برف از دو طرفتان مانند شن‌های سفید به هوا پرتاب می‌شوند؛ وضعیت عالی است.تمام فکر و ذهنتان اسکی کردن است. دقیقاً می‌دانید که در هر لحظه چطور حرکت کنید. نه در گذشته سیر می‌کنید و نه در آینده؛ فقط در همان لحظه‌اید. برف، اسکی، بدن و هوش و حواستان همه را به صورت موجودی واحد حس می‌کنید. کاملاً غرق کارتان شده‌اید؛ نه به چیز دیگری فکر می‌کنید و نه موضوعی حواستان را پرت می‌کند. ایگوتان (خودتان) محو می‌شود و شما بخشی از کارتان می‌شوید. این از همان نوع تجربه‌هایی است که بروس لی با جملهٔ معروفش: «مثل آب باش، دوست من.» آن را توصیف کرده است.همهٔ ما این تجربه را داشته‌ایم که چنان غرق کاری شویم و از آن لذت ببریم که زمان را از یاد ببریم. مشغول آشپزی می‌شویم، و پیش از آن‌که بفهمیم، ساعت‌ها گذشته است. بعدازظهری را با خواندن کتابی می‌گذرانیم و جهان پیرامون را فراموش می‌کنیم، تا زمانی که متوجه تاریکی هوا می‌شویم و یادمان می‌آید شام نخورده‌ایم. به موج‌سواری می‌رویم و نمی‌فهمیم چند ساعت را در آب گذرانده‌ایم؛ تا این‌که روز بعد ماهیچه‌هایمان درد می‌گیرد.عکسش هم ممکن است اتفاق بیفتد. وقتی مجبوریم کاری را تا پایان انجام دهیم و میلی به انجامش نداریم، هر دقیقه همچون یک عمر به نظر می‌رسد و نگاهمان مدام به ساعت است. همان‌طور که به انیشتین می‌گوید: «دستت را یک دقیقه روی اجاق داغ بگذار، به نظر یک ساعت می‌رسد. یک ساعت کنار دختری زیبا بنشین، انگار یک دقیقه گذشته است. نسبیت این است.»