کتاب روان درمانی اگزیستانسیال

بریده‌هایی از کتاب روان‌درمانی اگزیستانسیال

«روان درمانی اگزیستانسیال گونه‌ای روان درمانی پویا یا پویه‌نگر است. «پویا» اصطلاحی‌ست که در حیطۀ بهداشت روان به صورت «روان‌ پویه‌شناسی» زیاد استفاده می‌شود؛ و اگر کسی بخواهد یکی از اساسی‌ترین ویژگی‌های رویکرد اگزیستانسیال را بشناسد، مفهوم درمان پویه‌نگر باید برایش کاملاً روشن باشد. «پویا» یا «دینامیک» دو معنای غیرتخصصی و تخصصی دارد: در معنای غیرتخصصی‌اش انرژی و حرکت را به ذهن متبادر می‌کند (فوتبالیست پویا و «پرجنب‌وجوش» یا سیاستمدار پویا و «جنجال‌برانگیز»)؛ ولی معنای تخصصی‌اش این نیست، که اگر بود، کدام درمانگر حاضر می‌شد غیرپویا یعنی بی‌جنب‌وجوش، تنبل، کند و بی‌خاصیت خوانده شود؟ نه، این اصطلاح، کاربردی تخصصی دارد که مفهوم «نیرو» در آن مستتر است.»«پویایی اگزیستانسیال قابل تلفیق با مدل تکاملی نیست. هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای برای یکی دانستن دو مفهوم «بنیادین» (یعنی مهم، اساسی) و «نخستین» (یعنی اولین به‌لحاظ تاریخ رویداد) وجود ندارد. اکتشاف عمیق از چشم‌انداز اگزیستانسیال به معنای اکتشاف در گذشته نیست، بلکه به معنای روییدن و کنار زدنِ دلواپسی‌های روزمره و تفکر عمیق فرد درباره‌ی موقعیت اگزیستانسیالش است. این به معنای تفکر خارج از زمان است، تفکر درباره‌ی رابطه‌ی میان پا و زمین زیرِ پا، میان خودآگاهی فرد و فضایی که احاطه‌اش کرده است؛ به معنای فکر کردن درباره‌ی شیوه‌ی شدن و بودن فرد نیست، بلکه به معنای تفکر درباره‌ی خود فرد است. اهمیت گذشته‌ی فرد -که همان خاطره‌ی فرد از گذشته است- تا جایی‌ست که بخشی از هستی فعلی فرد را می‌سازد و بر شیوه‌ی فلی روبه‌رو شدنش با دلواپسی‌های غایی تأثیر می‌گذارد.»